Умари Хайёми Нишопурӣ
(1048–1123)
Д
Даврони ҷаҳон бе маю соқӣ ҳеч аст
Дар базми хирад ақл далели сара гуфт
Дар гӯши дилам гуфт фалак пинҳонӣ
Дар даҳр касе ба гулъузоре нарасид
Дар даҳр ҳар он ки ними ноне дорад
Дар даҳр чу овози гули тоза диҳанд
Дар дил натавон дарахти андуҳ нишонд
Дар доирае, к-омадану рафтани мост
Дар доираи вуҷуд дер омадаем
Дар доираи сипеҳри нопайдоғавр
Дар ишқи ту сад гуна маломат бикашам
Дар коргаҳи кӯзагаре кардам рой
Дар коргаҳи кӯзагаре рафтам дӯш
Дар мавсими гул бодаи гулранг бихӯр
Дар майкада ҷуз ба май вузу натвон кард
Дар мулки Ту аз тоати ман ҳеч фузуд
Дар олами бевафо, ки манзилгаҳи мост
Дар олами ҷон баҳуш мебояд буд
Дар пардаи асрор касеро раҳ нест
Дар пойи аҷал агар сарафканда шавам
Дар роҳи ниёз ҳар дилеро дарёб
Дар савмааву мадрасаву дайру куништ
Дар сар магузор ҳеч савдои муҳол
Дар сар ҳаваси бутони чун ҳурам бод
Дар фасли баҳор агар буте ҳурсиришт
Дар хоб будам, маро хирадманде гуфт
Дар ҳикмат агар Арастуву Ҷамҳурӣ
Дар чашми муҳаққиқон чи зебову чи зишт
Дар ҷоми тараб бодаи гулранг хуш аст
Дар ҷустани ҷоми Ҷам ҷаҳон паймудем
Дар шуъбадахонаи ҷаҳон ёр маҷӯй
Дарвеш, зи тан ҷомаи сурат баркан
Дарёб, ки аз рӯҳ ҷудо хоҳӣ рафт
Дасти чу мане, ки ҷому соғар гирад
Деҳқони қазо басе чу мо кишту дуруд
Дигар ғами ин гардиши гардун нахӯрем
Дидам ба сари иморате марде фард
Дил гуфт, маро илми ладуннӣ ҳавас аст
Дил сирри ҳаёт агар камоҳӣ донист
Дӣ кӯзагаре бидидам андар бозор
Додам ба умед рӯзгоре барбод
Донӣ, зи чӣ рӯй уфтодасту чӣ роҳ
Донӣ, ки сапедадам хурӯси саҳарӣ
Доранда чу таркиби табоеъ орост
Ду чиз, ки ҳаст мояи доноӣ
Дунё ба мурод ронда гир, охир чӣ
Дунё дидиву ҳар чӣ дидӣ, ҳеч аст
Дунё чу фаност, ман ба ҷуз фан накунам
Душман ба ғалат гуфт, ки ман фалсафиям
Ё
Ё Раб, ба дили асири ман раҳмат кун
Ё Раб, бикушой бар ман аз зарқ даре
Ё Раб, ту гилам сириштаӣ ман чӣ кунам
Ё Раб, ту каримиву каримӣ карам аст
Ёқутлабо, лаъли бадахшонӣ ку
Ёре, ки дилам зи баҳри ӯ зор шудаст
Ёрон, ба мувофиқат чу дидор кунед
Ёрон, чу ба иттифоқ меод кунед
Ёрони мувофиқ ҳама аз даст шуданд
