Умари Хайёми Нишопурӣ
(1048–1123)
М
Май бар кафи ман неҳу баровар ғулғул
Май гарчи ҳаром аст, вале то кӣ хӯрад
Май гарчи ҳаром аст, мудомаш менӯш
Май дар кафи ман неҳ, ки дилам дар хоб аст
Май лаъли музоб асту суроҳӣ кон аст
Май нӯш, ки умри ҷовидонӣ ин аст
Май хӯр, ки ба зери гил басе хоҳӣ хуфт
Май хӯр, ки зи дил касрату қиллат бибарад
Май хӯр, ки туро бехабар аз хеш кунад
Май хӯрдани ман на аз барои тараб аст
Май хӯрдану гирди некувон гардидан
Май хӯрдану шод будан оини ман аст
Майлам ба шароби ноб бошад доим,
Майро, ки Хизр хуҷаста дорад посаш
Мақсуд зи ҷумла офариниш моем
Ман бандаи осиям, ризои ту куҷост
Ман бе майи ноб зистан натвонам
Ман бода ба ҷоми якманӣ хоҳам кард
Ман бода хӯрам, валек мастӣ накунам,
Ман дар Рамазон рӯза агар мехӯрдам
Ман зоҳири нестиву ҳастӣ донам
Ман май на зи баҳри тангдастӣ нахӯрам
Ман май хӯраму мухолифон аз чапу рост
Ман май хӯраму ҳар кӣ чу ман аҳл бувад
Ман ҳеч надонам, ки маро он, ки сиришт
Маҳтоб ба нур домани шаб бишикофт
Машнав сухан аз замонасоз омадагон
Маъшуқ, ки умраш чу ғамам бод дароз
Мепурсидӣ, ки чист ин нақши маҷоз
Мискин дили дардманди девонаи ман
Мо афсари хону тоҷи Кай бифрӯшем
Мо бо маю маъшуқу шумо ‒ дайру куништ
Мо кофари ишқему мусалмон дигар аст
Мо луъбатаконему фалак луъбатбоз
Мо ошиқу ошуфтаву мастем имрӯз
Мо хирқаи зуҳд бар сари хум кардем
Мо, к-аз майи бехудӣ тарабнок шудем
Мову маю маъшуқ дар ин кунҷи хароб
Мову маю маъшуқу сабӯҳ, эй соқӣ
Моем ниҳода сар ба фармони шароб
Моем харидори майи куҳнаву нав
Моем ҳалок аз ғами ҳиҷронат
Моем, ки асли шодиву кони ғамем
Моҳи Рамазон бирафту Шаввол омад
Мурғе дидам, нишаста бар бораи Тӯс
Н
На сӯйи висоли ту маро дастрасе
Нақшест, ки бар вуҷуди мо рехтаӣ
Натвон дили шодро ба ғам фарсудан
Нафсат ба саги хона ҳамемонад рост
Не лоиқи масҷидам, на дархурди куништ
Нек аст ба номи нек машҳур шудан
Некиву бадӣ, ки дар ниҳоди башар аст
Нокарда гунаҳ дар ин ҷаҳон кист, бигӯ
