Таронаҳои шӯрангез. Аз ашъори шоирони садаи бист

Устод Садриддин Айнӣ (1878-1954)

Дӯстон, арзи умедам бар нигори ман баред!
Раҳмате бар хотири уммедвори ман баред!
З-ин диёру шаҳр тангам, шаҳриёри ман куҷост?
Лутф ореду маро дар шаҳри ёри ман баред!
Ё ба ман аз хоки пояш сурмаворе оваред,
Ё маро дар раҳгузори шаҳсавори ман баред!
Ман қатили ғамзаи нози нигори навхатам,
Пай бад-ин маънӣ зи райҳони мазори ман баред…
Гар ҳамехоҳед ҷон осон диҳам ҳангоми назъ,
Ҷойи такбиру тиловат номи ёри ман баред!
Дар парешонрӯзгорӣ гар равад Айнӣ зи даҳр,
Ҷамъ биншинеду ёд аз рӯзгори ман баред!
***
Ин ҳама ширинлабон афтода дар банди шумо,
Яъне аз ҷон бандаи лаъли шакарханди шумо.
Аз хироме дӯш дар даъвои раъноӣ ба боғ
Банд карда найшакарро қомати қанди шумо.
Эй қаду рухсору зулфу чашму абру, раҳмате,
Як дили мискин чӣ хоҳад кард бо чанди шумо?
Гарчи рафт аз ёдатон ёди дили ғамгини мо,
Дур бод аз ғам, илоҳо, табъи хурсанди шумо!
Кай бувад, аз лутфатон бар орзуи дил расад
Айнии бечора, яъне орзуманди шумо?!
***

Мухаммаси Садриддин Айнӣ бар ғазали Соиби Табрезӣ

Рафтам ба ҷустуҷӯяш дар кӯчаҳо давида,
Ҳам ҷома чок карда, ҳам пераҳан дарида.
Дар кӯйи ӯ фитодам дар хоку хун тапида,
«Он маҳлиқо баромад аз хона май кашида,
Моил ба уфтодан чун меваи расида».

Гесуи мушкбӯро тоби каманд дода,
Анворбахш рӯро хуршедсон кушода,
Дар ошиқ орзуро карда басе зиёда,
«Нози баҳонаҷӯро дар як тараф ниҳода,
Шарми ситезахӯро дар хоку хун кашида».

Рӯйи чу маҳ гирифта андар паноҳи соид,
Бар маҳ фурӯғ дода аз тоби моҳи соид,
Дар қатли ишқбозон бикшода роҳи соид,
«Молида остинро то бӯсагоҳи соид,
То ноф пераҳанро чун субҳдам дарида».

Бурқаъ зи рӯ кушода, боғи Ирам намуда,
Пайвастаабрувонро теғи дудам намуда,
Дилро ба дом баста, зулфон чу хам намуда,
«Барқе зи абр ҷаста, ҳар ҷо карам намуда,
Сарве зи хок раста, ҳар ҷо, ки орамида».

Қад нахлаи назокат, тан пайкари латофат,
Лаб чашмаи ҳаловат, рӯ матлаи саодат,
Айнӣ чу дида он маҳ боре ба ин қиёфат,
«Дигар надида худро то домани қиёмат,
Соиб, касе, ки ӯро масту хароб дида».

Устод Абулқосим Лоҳутӣ (1878-1957)

Аё сайёд, раҳме кун, маранҷон нимҷонамро,
Пару болам бикан, аммо масӯзон ошёнамро.
Ба гардан бастаӣ чун риштаву бар пой занҷирам,
Мурувват кун, иҷозат деҳ, ки бикшоям даҳонамро.
Ба перомуни гул азбас халида хор бар поям,
Бувад хунин ба ҳар ҷойи чаман бинӣ нишонамро.
Дар ин кунҷи қафас дур аз гулистон сӯхтам, мурдам,
Хабар кун, эй сабо, аз ҳоли зорам боғбонамро.
Мани бечора он рӯзе ба қатли худ яқин кардам,
Ки дидам, тоза бо гург улфате бошад шубонамро.
Чу Лоҳутӣ ба ҷон миннат пазирам то абад онро,
Ки бо ман меҳрубон созад бути номеҳрубонамро.
***
Бути нозанинам, маҳи меҳрубонам,
Чаро қаҳрӣ аз ман, балоят ба ҷонам?
Азизам, чӣ кардам, ки ранҷидӣ аз ман?
Бигӯ, то гуноҳи худамро бидонам…
Зи ман умр хоҳӣ, бигӯ, то бубахшам,
Ба ман заҳр бахшӣ, бидеҳ, то ситонам.
Зи дарси муҳаббат ба ҷуз номи ҷонон
Ба чизе нагардад забон дар даҳонам.
Ман, охир, аз ин шаҳр бояд гурезам,
Ки мардум ба танг омаданд аз фиғонам.
Чӣ дастон кунам, то равам ҷойи дигар,
Ки ин мамлакат пур шуд аз достонам.
***
Дур аз рухат саройи дард аст хонаи ман,
Хуршеди ман куҷоӣ? Сард аст хонаи ман.
Дидам туро, зи шодӣ аз осмон гузаштам,
Ҷонони ман ки гаштӣ, дигар зи ҷон гузаштам.
Охир худат гувоҳӣ, ман аз ҷаҳон гузаштам.
Бе ту кунун саройи дард аст хонаи ман,
Хуршеди ман куҷоӣ? Сард аст хонаи ман.
Ман дардманди ишқам, дармони ман туӣ, ту,
Ман пойбанди сидқам, паймони ман туӣ, ту,
Уммеди ман туӣ, ту, имони ман туӣ, ту.
Дур аз рухат саройи дард аст хонаи ман,
Хуршеди ман куҷоӣ? Сард аст хонаи ман.
Ғайр аз ту ман ба дунё ёри дигар надорам,
Ҷуз аз хаёли ишқат фикре ба сар надорам,
Сар медиҳам, валекин даст аз ту барнадорам.
Дур аз рухат саройи дард аст хонаи ман,
Хуршеди ман куҷоӣ? Сард аст хонаи ман.
***
Зиндагӣ охир сар ояд, бандагӣ даркор нест,
Бандагӣ, гар шарт бошад, зиндагӣ даркор нест.
Гар фишори душманон обат кунад, мискин машав,
Мард бош, ай хастадил, шармандагӣ даркор нест.
Бо ҳақорат гар биборад бар сарат борони дурр,
Осмонро гӯ: «бирав, борандагӣ даркор нест.»
Гар ба шарти пойбӯсӣ сар бимонад дар танат,
Ҷон деҳу рад кун, ки сарафкандагӣ даркор нест.
Зиндагӣ – озодии инсону истиқлоли ӯст,
Баҳри озодӣ ҷадал кун, бандагӣ даркор нест.
***
Ошиқам, ошиқ ба рӯят, гар намедонӣ, бидон,
Сӯхтам дар орзуят, гар намедонӣ, бидон.
Бо ҳама занҷиру банду ҳилаву макри рақиб,
Хоҳам омад ман ба кӯят, гар намедонӣ, бидон.
Машнав аз бадгӯ сухан, ман сустпаймон нестам,
Ҳастам андар ҷустуҷӯят, гар намедонӣ, бидон.
Гар пас аз мурдан биёӣ бар сари болини ман,
Зинда хоҳам шуд ба бӯят, гар намедонӣ, бидон.
Ин ки дил ҷойи дигар ғайр аз сари кӯят нарафт,
Баста онро тори мӯят, гар намедонӣ, бидон.
Гар рақиб аз ғам бимирад, ё ҳасад кӯраш кунад,
Бӯса хоҳам зад ба рӯят, гар намедонӣ, бидон.
Ҳеҷ медонӣ, ки ин Лоҳутии овора кист?
Ошиқи рӯйи накуят, гар намедонӣ, бидон.
***
Сад раҳ дар интизорат то пушти дар давидам,
Поям зи кор уфтод, он гаҳ ба сар давидам.
Сад раҳ сарам ба дар хӯрд, чун вақти ваъдаи ту
Ҳар қадр дертар шуд, ман тезтар давидам.
То як садои пое з-он сӯйи дар шунидам,
Ҷастам, туро надидам, бори дигар давидам.
Дар фикри гуфтугӯят аз хобу хӯр гузаштам,
Дар интизори рӯят шаб то саҳар давидам.
Ту масти хоби роҳат, ман музтариб нишастам,
Ту фориғ аз ману ман з-ин бехабар давидам.
Шаб рафту пеши чашмам дунё сиёҳ гардид, —
Хуршеди ман наёмад. Ман бесамар давидам!
Шояд дили ту месӯхт, беҳтар надид чашмат,
Чун бо лабони хушку чашмони тар давидам.
Акнун, туро ки дидам дар пой то сари ман
Осори хастагӣ нест. Ҷонам, магар давидам?
***
Танида ёди ту дар тору пудам, меҳан, ай меҳан!
Бувад лабрез аз ишқат вуҷудам, меҳан, ай меҳан!
Ту будам кардӣ аз нобудиву бо меҳр парвардӣ,
Фидои номи ту буду набудам, меҳан, ай меҳан!
Фузунтар гармии меҳрат асар мекард, чун дида
Ба ҳоли пуразобат мекушудам, меҳан, ай меҳан!
Ба ҳар маҷлис, ба ҳар зиндон, ба ҳар шодӣ, ба ҳар мотам,
Ба ҳар ҳолат, ки будам, бо ту будам, меҳан, ай меҳан!
Агар мастам, агар ҳушёр, агар хобам, агар бедор, –
Ба сӯйи ту бувад рӯйи суҷудам, меҳан, ай меҳан!
***
Фақат сӯзи диламро дар ҷаҳон парвона медонад,
Ғамамро булбуле, к-овора шуд аз лона медонад.
Нагирям чун зи ғайрат, ғайри ман сӯзад ба ҳоли ман,
Нанолам чун зи ғам, ёрам маро бегона медонад.
Ба уммеде нишастам, шикваи худро ба дил гуфтам,
Ҳамехандад ба ман, ин ҳам маро девона медонад.
Ба ҷони ӯ, ки дардашро ҳам аз ҷон дӯсттар дорам,
Вале мемирам аз ин ғам, ки донад ё намедонад?
Намедонад касе, к-андар сари зулфаш чӣ хунҳо шуд,
Валекин мӯ ба мӯ ин достонро шона медонад.
Насиҳатгар, чӣ мепурсӣ илоҷи ҷони беморам,
Усули ин табобатро фақат ҷонона медонад.
***
Чӣ кардаам, ки зи ҷонони худ ҷудо шудаам,
Чӣ гуфтаам, ки гирифтори ин бало шудаам.
Ба ман нагуфта касе то кунун, гуноҳам чист,
К-аз он гунаҳ сазовори ин ҷазо шудаам.
Магар худои ман аст ӯ, ки то аз ӯ дурам,
Зи худ баромада ғарқи «худо, худо» шудаам.
Сабо, ба маҳзари ҷонон саломи ман бирасон,
Бигӯ, ки аз ту ҷудо сахт бенаво шудаам.
Ба оҳу ғуссаву афсӯсу ашку бедорӣ
Миёни ҳамсафарон, бе ту, ошно шудаам…
Барояд ар зи даҳонам сухан, фақат ин аст:
Чӣ кардаам, ки зи ҷонони худ ҷудо шудаам.

Аллома Иқболи Лоҳурӣ (1877-1938)

Саҳар мегуфт булбул боғбонро:
«Дар ин гил ҷуз ниҳоли ғам нагирад,
Ба пирӣ мерасад хори биёбон,
Вале гул чун ҷавон гардад, бимирад».
***
Шунидам дар адам парвона мегуфт:
«Даме аз зиндагӣ тобу табам бахш,
Парешон кун саҳар хокистарамро,
Валекин сӯзу сози як шабам бахш!»
***

Аз китоби «Забури Аҷам»

Чун чароғи лола сӯзам дар хиёбони шумо,
Эй ҷавонони Аҷам, ҷони ману ҷони шумо!
Ғӯтаҳо зад дар замири зиндагӣ андешаам,
То ба даст овардаам афкори пинҳони шумо.
Меҳру маҳ дидам, нигоҳам бартар аз Парвин гузашт,
Рехтам тарҳи Ҳарам дар кофиристони шумо.
То синонаш тезтар гардад фурӯ печидамаш,
Шуълае ошуфта буд андар биёбони шумо.
Фикри рангинам кунад назри тиҳидастони Шарқ
Пораи лаъле, ки дорам аз Бадахшони шумо.
Мерасад марде, ки занҷири ғуломон бишканад,
Дидаам аз равзани девори зиндони шумо.
Ҳалқа гирди ман занед, эй пайкарони обу гил!
Оташе дар сина дорам аз ниёкони шумо.

Маводи хостаро аз ашъори Аллома Иқболи Лоҳурӣ аз ин саҳифа дарёфт кунед:
Муҳаммад Иқбол. Паёми Машриқ

Маликушшуаро Баҳор (1886–1951)

Ман нагӯям, ки маро аз қафас озод кунед,
Қафасам бурда ба боғеву дилам шод кунед.
Фасли гул мегузарад, ҳамнафасон, баҳри Худо,
Бинишинед ба боғеву маро ёд кунед.
Андалебон, гули сурӣ ба чаман кард вуруз,
Баҳри шобоши қудумаш ҳама фарёд кунед.
Ёд аз ин мурғи гирифтор кунед, ай мурғон,
Чун тамошои гулу лолаву шамшод кунед.
Ҳар ки дорад зи шумо мурғи асире ба қафас,
Бурда дар боғу ба ёди манаш озод кунед.
Ошёни мани бечора агар сӯхт, чӣ бок?
Фикри вайрон шудани хонаи сайёд кунед.
Шамъ агар кушта шуд аз бод, мадоред аҷаб,
Ёди парвонаи ҳастӣ шуда бар бод кунед.
Бесутун бар сари роҳ аст, мабод аз Ширин
Хабаре гуфтаву ғамгин дили Фарҳод кунед.
Ҷавру бедод кунад умри ҷавонон кӯтоҳ,
Ай бузургони Ватан, баҳри Худо, дод кунед.
Гар шуд аз ҷаври шумо хонаи мӯре вайрон,
Хонаи хеш муҳол аст, ки обод кунед.
Кунҷи вайронаи зиндон шуд агар саҳни Баҳор,
Шукри озодиву он ганҷи худодод кунед.

Муҳаммад Ҳусайни Шаҳриёр (1906–1988)

Дар роҳи зиндагонӣ

Ҷавонӣ шамъи раҳ кардам, ки ҷӯям зиндагониро,
Наҷустам зиндагонирову гум кардам ҷавониро.
Кунун бо бори пирӣ орзумандам, ки баргардам,
Ба дунболи ҷавонӣ кӯрароҳи зиндагониро.
Ба ёди ёри дерин корвонгумкардаро монам,
Ки шаб дар хоб бинад ҳамраҳони корвониро.
Баҳоре буду моро ҳам шабобеву шакархобе,
Чӣ ғафлат доштем, ай гул, шабехуни ҷавониро.
Чӣ бедории талхе буд аз хоби хуши мастӣ,
Ки дар комам ба заҳр олуд шаҳди шодмониро.
Сухан бо ман намегӯйӣ, ало, ай ҳамзабони дил,
Худоё, бо кӣ гӯям шикваи беҳамзабониро?
Насими зулфи ҷонон ку? Ки чун барги хазондида
Ба пойи сарви худ дорам ҳавои ҷонфишониро.
Ба чашми осмонӣ гардише дорӣ, балои ҷон,
Худоё, бармагардон ин балои осмониро!
Намирӣ, Шаҳриёр, аз шеъри ширини равон гуфтан,
Ки аз оби бақо ҷӯянд умри ҷовидониро.

Ту бимону дигарон

Аз ту бигзаштаму бигзоштамат бо дигарон,
Рафтам аз кӯйи ту лекин ақиби сар нигарон.
Мо гузаштему гузашт он чӣ ту бо мо кардӣ,
Ту бимону дигарон, вой ба ҳоли дигарон!
Рафта чун маҳ ба мақоме, ки нишонам надиҳанд,
Ҳар чӣ офоқ биҷӯянд карон то ба карон.
Меравам, то ки ба соҳибназаре бозрасам,
Маҳрами мо набувад дидаи кӯтаҳназарон.
Дили чун оинаи аҳли сафо мешикананд,
Ки зи худ бехабаранд ин зи Худо бехабарон!
Дили ман дор, ки дар зулфи шикан дар шиканат
Ёдгорест зи сарҳалқаи шӯридасарон.
Гули ин боғ ба ҷуз ҳасрату доғам нафузуд,
Лоларӯё, ту бубахшой ба хунинҷигарон!
Раҳи бедод гар он бахти ман омӯхт туро,
В-арна донам ту куҷову раҳи бедодгарон!
Саҳл бошад ҳама бигзоштану бигзаштан,
К-ин бувад оқибати кори ҷаҳони гузарон!
Шаҳриёро, ғами оворагиву дарбадарӣ
Шӯрҳо дар дилам ангехта чун навсафарон.

Ҳоло чаро?

Омадӣ, ҷонам ба қурбонат, вале ҳоло чаро?
Бевафо, ҳоло, ки ман афтодаам аз по, чаро?
Нӯшдоруиву баъд аз марги Сӯҳроб омадӣ,
Сангдил ин зудтар мехостӣ, ҳоло чаро?
Умри моро муҳлати имрӯзу фардои ту нест,
Ман, ки як имрӯз меҳмони туам, фардо чаро?
Нозанино, мо ба нози ту ҷавонӣ додаем,
Дигар акнун бо ҷавонон ноз кун, бо мо чаро?
Ваҳ, ки бо ин умрҳои кӯтаҳи беэътибор,
Ин ҳама ғофил шудан аз чун мане шайдо чаро?
Шӯри Фарҳодам бипурсаш, сар ба зер афканда буд,
Ай лаби Ширин, ҷавоби талх сарболо чаро?
Ай шаби ҳиҷрон, ки як дам дар ту чашми ман нахуфт,
Ин қадар бо бахти хоболуди ман лоло чаро?
Осмон чун ҷамъи муштоқон парешон мекунад,
Дар шигифтам ман, намепошад зи ҳам дунё чаро?
Дар хазони ҳаҷри гул, ай булбули табъи ҳазин,
Хомӯшӣ шарти вафодорӣ бувад, ғавғо чаро?
Шаҳриёро, бе ҳабиби худ намекардӣ сафар,
Ин сафар роҳи қиёмат меравӣ танҳо чаро?

Таронаи ҷовидон

Ай шохи гул, ки дар пайи гулчин давониям,
Ин нест музди ранҷи ману боғбониям.
Парвардамат ба ноз, ки биншонамат ба пой,
Ай гул, чаро ба хоки сияҳ менишониям!
Дарёб дасти ман, ки ба пирӣ расӣ ҷавон,
Охир, ба пешпойи ту гум шуд ҷавониям!
Гар нестам хизонаи хазаф ҳам ними ҷайб,
Бозӣ мадеҳ зи даст ба ин ройгониям!
То гӯшвори ноз гарон кард гӯши ту,
Лаб во нашуд ба шиква зи беҳамзабониям.
Бо сад ҳазор захми забон зиндаам ҳанӯз,
Гардун гумон надошт ба ин сахтҷониям!
Ёрӣ зи табъ хостам, ашкам чакиду гуфт:
Ёрӣ зи ман биҷӯй, ки бо ин равониям!
Ай гул, биёву аз чамани табъи Шаҳриёр
Бишнав таронаи ғазали ҷовидониям!

Зиндони зиндагӣ

То ҳастам, ай рафиқ, надонӣ, ки кистам,
Рӯзе суроғи вақти ман ойӣ, ки нестам.
Дар остони марг, ки зиндони зиндагист,
Тӯҳмат ба хештан натавон зад, ки зистам.
Пайдост аз гулоби сиришкам, ки ман чу гул,
Як рӯз ханда кардаму умре гиристам.
Тай шуд ду бист соламу ангор, ки дувист,
Чун бахту ком нест, чӣ суд аз дувистам.
Гавҳаршинос нест дар ин шаҳр, Шаҳриёр,
Ман дар сафи хазаф чӣ бигӯям, ки чистам?

Як шаб бо қамар

Аз кӯрии чашми фалак имшаб қамар ин ҷост,
Оре, қамар имшаб, бахудо, то саҳар ин ҷост.
Оҳиста ба гӯши фалак аз банда бигӯед,
Чашмат надавад, ин ҳама як шаб қамар ин ҷост.
Оре, Қамар, он қумрии хушхони табиат,
Он нағмасаро, булбули боғи ҳунар ин ҷост.
Шамъе, ки ба сӯяш мани ҷонсӯхта аз шавқ,
Парвонасифат боз кунам болу пар ин ҷост.
Танҳо на ман аз шавқ сар аз по нашиносам,
Як даста чу ман ошиқи бепову сар ин ҷост.
Ҳар нола, ки дорӣ, бикун, ай ошиқи шайдо,
Ҷое, ки кунад нолаи ушшоқ ар ин ҷост.
Меҳмони азизе, ки пайи дидани рӯяш,
Ҳамсоя ҳама сар кашад аз бому дар ин ҷост.
Сози хушу овози хушу бодаи дилкаш,
Ай бехабар, охир, чӣ нишастӣ? Хабар ин ҷост!
Ай ошиқи рӯйи Қамар, ай Эраҷи ноком,
Бархез, ки боз он бути бедодгар ин ҷост.
Он зулф, ки чун ҳола ба рухсори қамар буд,
Бозомада чун фитнаи даври қамар ин ҷост.
Ай кош, саҳар н-ояду хуршед назояд,
К-ин шаб Қамар ин ҷо, Қамар ин ҷо, Қамар ин ҷост.

Мурғи биҳиштӣ

Шаберо бо ман, ай моҳи саҳархезон саҳар кардӣ,
Саҳар чун офтоб аз ошёни ман сафар кардӣ.
Ҳанӯзам аз шабистони вафо бӯйи абир ояд,
Ки чун шамъи абирогин шабе бо ман саҳар кардӣ.
Сафо кардиву дарвешӣ, бимирам хоки поятро,
Ки шоҳи мӯҳташам будиву бо дарвеш сар кардӣ.
Чу ду мурғи диловезе ба танги ҳам шудем, афсӯс,
Ҳумои ман, паридиву маро беболу пар кардӣ.
Магар аз гӯшаи чашме дигар тарҳе дигар резӣ,
Ки аз он як назар бунёди ман зеру забар кардӣ.
Ба ёди чашми ту унсам бувад бо лолаи ваҳшӣ,
Ғизоли ман, маро саргаштаи кӯҳу камар кардӣ.
Ба гардишҳои чашми осмонӣ аз ҳамон аввал,
Маро дар ишқ аз ин офоқгардиҳо хабар кардӣ.
Ба шеъри Шаҳриёр акнун сар афшонанд дар офоқ,
Чӣ хуш пиронасар моро ба шайдоӣ самар кардӣ.

Тазмини ғазали Саъдии Шерозӣ

Эй, ки аз килки ҳунар нақши дилангези Худоӣ,
Ҳайф бошад маҳи ман, к-ин ҳама аз меҳр ҷудоӣ,
Гуфта будӣ ҷигарам хун накунӣ, боз куҷоӣ?
«Ман надонистам аз аввал, ки ту бе меҳру вафоӣ,
Аҳд нобастан аз он беҳ, ки бибандиву напойӣ».

Муддаӣ таъна занад дар ғами ишқи ту зиёдам,
В-ин надонад, ки ман аз баҳри ғами ишқи ту зодам,
Нағмаи булбули Шероз нарафта-ст зи ёдам,
«Дӯстон айб кунандам, ки чаро дил ба ту додам,
Бояд аввал ба ту гуфтан, ки чунин хуб чароӣ».

Тирро қуввати парҳез набошад зи нишона,
Мурғи мискин чӣ кунад, гар наравад дар пайи дона,
Пойи ошиқ натавон баст ба афсуну фасона,
«Эй ки гуфтӣ марав андар пайи хубони замона.
Мо куҷоем дар ин баҳри тафаккур, ту куҷоӣ».

То фикандам ба сари кӯйи вафо рахти иқомат,
Умр бе дӯст надомат шуду бо дӯст ғаромат.
Сарви ҷону зару ҷоҳам ҳама гӯ, рӯ ба саломат.
«Ишқу дарвешиву ангуштнамойиву маломат,
Ҳама саҳл аст, таҳаммул накунам бори ҷудоӣ».

Дарди бемор напурсанд ба шаҳри ту табибон,
Кас дар ин шаҳр надорад сари темори ғарибон.
Натавон гуфт ғам аз бими рақибон ба ҳабибон,
«Ҳалқа бар дар натавонам задан аз бими рақибон,
Ин тавонам, ки биёям сари кӯят ба гадоӣ».

Гирди гулзори рухи туст ғубори хати райҳон,
Чун нигорин хати тазҳиб ба дебочаи Қуръон.
Эй лабат ояти раҳмат даҳанат нуқтаи имон,
«Он на хол асту занахдону сари зулфи парешон,
Ки дили аҳли назар бурд, ки сиррест Худоӣ».

Ҳар шаби ҳаҷр бар онам, ки агар васл биҷӯям,
Ҳама чун най ба фиғон ояму чун чанг бимӯям.
Лек мадҳуш шавам чун сари зулфи ту бибӯям,
«Гуфта будам чу биёйӣ ғами дил бо ту бигӯям,
Чӣ бигӯям, ки ғам аз дил биравад, чун ту биёйӣ».

Чарх имшаб, ки ба коми дили мо хоста гаштан,
Домани васли ту натвон ба рақибони ту ҳиштан.
Натавон аз ту барои дили ҳамсоя гузаштан,
«Шамъро бояд аз ин хона бурун бурдану куштан,
То ки ҳамсоя надонад, ки ту дар хонаи моӣ».

Саъдӣ ин гуфту шуд аз гуфтаи худ боз пушаймон,
Ки маризи таби ишқи ту ҳадар гӯяду ҳазён,
Ба шаби тира нуҳуфтан натавон моҳи дурахшон,
«Куштани шамъ чӣ ҳоҷат бувад аз бими рақибон,
Партави рӯйи ту гӯяд, ки ту дар хонаи моӣ».

Наргиси масти ту мастурии мардум нагузинад,
Дасти гулчин нарасад то гуле аз шохи ту чинад,
Ҷилва кун, ҷилва, ки хуршед ба хилват нанишинад,
«Парда бардор, ки бегона худ он рӯй набинад,
Ту бузургиву дар оинаи кӯчак нанамойӣ».

Нозам он сар, ки чу гесуи ту дар пойи ту резад,
Нозам он пой, ки аз кӯйи вафои ту нахезад,
Шаҳриёр он на ки бо лашкари ишқи ту ситезад,
«Саъдӣ он нест, ки ҳаргиз зи каманди ту гурезад,
Ки бидонист, ки дар банди ту хуштар зи раҳоӣ».

Устод Мирзо Турсунзода (1911-1977)

Дили модар

Агар аз гиря кардан об мешуд дил, дили ман буд,
Ба сели ашк мешуд ғарқ манзил, манзили ман буд.
Агар осон намегардид мушкил, мушкили ман буд,
Ба зери мавҷи дарё монда соҳил соҳили ман буд.

Агарчи мурдани фарзандро дар ҷанг дидам ман,
Агарчи борҳо бегонаи дилсанг дидам ман,
Ба уммеде, ки бинам чоҳканҳоро ба зери чоҳ,
Намурдам, гарчи бо чашмам аҷал ҳар ранг дидам ман.

Намурдам, зистам,
Фарзанди хурдамро калон кардам,
Шаби тӯйи арӯсӣ ашки шодиро равон кардам,
Гумон кардам, ки оби дида марҷон гашт, марҷонро
Ба келин пешкаш кардам,
Дуо чун модарон кардам.

Надорам тоқати доғи писар дидан дигар ҳаргиз,
Саросар сӯхтори пуршарар дидан дигар ҳаргиз,
Ба ҳар як хона тифли бепадар дидан дигар ҳаргиз,
Ҳаёти одамиро дар хатар дидан дигар ҳаргиз!

Ватан

Баҳор омад, зи умрам боз як соли дигар бигзашт,
Тамоми зиндагӣ оҳиста аз пеши назар бигзашт.
Ба мисли гӯшту нохун ҳамеша бо Ватан будам,
Агарчи нисфи умри беҳтаринам дар сафар бигзашт.

Ватан, дар ҳар куҷо омад ба сар форам ҳавои ту,
Ман аз он сӯйи уқёнус бишнидам садои ту,
Агарчи дар миён тӯфону мавҷи баҳрҳо буданд,
Вале омад ба гӯши ман садои рӯдҳои ту.

Ба вақти бозгаштан чун расидам бар ҳудудат ман,
Зи сар то по шудам мафтуну шайдои намудат ман.
Нишастам дар замини ту, паридам дар ҳавои ту,
Ба овози дурудат ман, ба оҳанги сурудат ман.

Агарчи борҳо афтодам аз ёру диёрам дур,
Ба сайёҳӣ маро карданд гарчи дӯстон машҳур,
Вале ман дар ҳама ҷо, дар ҳама кунҷу канори даҳр
Ҳамеша бо Ватан будам, ҳамеша бо Ватан масрур.

Хандида меояд

Даме, ки дилбарам монанди гул хандида меояд,
Умеди тоза дар дил, нури нав бар дида меояд.
Танашро дода бо пероҳани абрешимин оро,
Гумон созӣ, ки гул дар барги гул печида меояд.
Ба ман дилбар чунон ҳам ошнову меҳрубон гаштаст,
Ки ӯ ҳарфи рақибонро дигар нашнида меояд.
Баҳори рӯзгораш рангу бӯйи сад чаман дорад,
Рухаш гул-гул шукуфта, хотираш болида меояд.
Камоли ҳусну ишқу обрӯ акнун насиби ӯст,
Гули боғи муроди хештанро чида меояд.
Ба ҳар ҷо, ки равад, бо як нигоҳи сеҳрангезаш,
Тамоми ақлу ҳуши ошиқон дуздида меояд.
Рақиби беадаб, зиштӣ макун дигар ба рӯйи ӯ,
Ки аз ту нозанинам бо дили ранҷида меояд.

Тирукамон

Дирӯз баъди борон тирукамон баромад,
Байроқи навбаҳорон партавфишон баромад.
Аз қатраҳои борон, дар офтоби тобон,
Рухсора тар намуда абрукамон баромад.
Бо рангҳои дилкаш, бо чеҳраи мунаққаш,
Ҳусни замин дамида фавворасон баромад.
Аз кӯҳ то ба кӯҳе, аз дашт то ба даште,
Товуси хушхироми Ҳиндустон баромад.
Мурғи қафасшикаста, аз банди зулм раста,
Чун рамзи дӯстии халқи ҷаҳон баромад.
Кардам гумон, ки аз дил савти ҳазор манзил
Чун мавҷҳои соҳил дар як замон баромад.

Нонреза

Аз замин нонрезаҳоро чида мемолам ба чашм,
Нони гарми меҳнатиро дида мемолам ба чашм.
Чунки ман ҳам дар замони худ даравгар будаам,
Хӯшачину боғбанду дос дар бар будаам.
Гӯш мекардам суруди марди хирманкӯбро,
Мешунидам зарбҳои говрона — чӯбро.
Побараҳна, дилгурусна сар-сари кӯҳу адир,
Хӯрҷин дар китф мегаштам чу як марди фақир.
Рӯзу шаб чун коҳҳои монда дар саҳро будам,
Дар парешонӣ чу боди бесару бепо будам.
Нонвойи шаҳр меояд кунун гар пушти дар
Нони гарми хешро бардошта вақти саҳар,
Кӯчаҳоро пур кунад аз бӯйи нони ширмол,
Пур кунад хони арӯсон дар шаби тӯйи висол.
Хӯшаҳо дар киштаҳо вақте ки сар хам мекунанд,
Шодию хурсандии хурду калон зам мекунанд.
Аз замин нонрезаҳоро чида мемолам ба чашм,
Дидаву санҷидаву болида мемолам ба чашм.

Баҳория

Баҳор омад, садои булбул омад,
Насими фораму бӯйи гул омад.
Либоси сабзро саҳро ба бар кард,
Кулоҳи сап-сафед олу ба сар кард.
Пас аз боридани борони найсон,
Чӣ зебоянд дашту кӯҳсорон!
Баҳор омад, чаман гулпӯш омад,
Дили мо, баччагон, дар ҷӯш омад.
Давидему ба сӯйи боғ рафтем,
Ҳама монанди гул болида гуфтем:
Дарахти нав ба боғи нав шинонем,
Дарахти себу шафтолу расонем.
Ба боғи мо дарахти нок рӯяд,
Анори лоларангу ток рӯяд.
Ҳамон соле, ки онҳо бор оранд,
Ба мо хурсандии бисёр оранд.
Мичуринвор бояд ҳар ҷавоне,
Намояд кашф сирри боғбонӣ.

Дарди ман боло гирифт

Бе ту танҳоӣ кашидам дарди ман боло гирифт,
Дид ранги ман табибу дар бари ман ҷо гирифт.
Ёри бепарвои ман аз ман хабардорӣ накард
Гарчи дуди оҳи оташбори ман дунё гирифт.
Аз шукуфтанҳои гулҳо боғҳо гулгун шуда,
Ғунчаи уммеди ман як гӯшаи саҳро гирифт.
Ошиқӣ, эй дардмандон, дарди бедармон будаст,
Оташи сӯзони ҳиҷрон дар дилам маъво гирифт.
Аз яке пурсон шудам, ки ёри ман бе ман чӣ кард,
Гуфт, бе ту бо дигарҳо соғару мино гирифт.
Дил тапидан дошт аз тафси даруни синаам,
Рафт ором аз насими соҳили дарё гирифт.

Хонаи мо он қадар ҳам дур нест

Гуфта будӣ, ин ки меҳмон мешавӣ,
Дар тани ҷонпарварон ҷон мешавӣ,
Рӯзу шабҳо интизорам ман ҳанӯз,
Бо дили уммедворам ман ҳанӯз.
Канда шуд дар роҳи ту чашмони ман.
Кай ту меойӣ? Биё, ҷонони ман!

Хонаи мо он қадар ҳам дур нест,
Гарчи дар чашми шумо манзур нест.

Ҳар ду дар як шаҳри нав сабзидаем,
Ҳар ду онро ҷону дил бахшидаем.
Шаҳри мо монанди боғу гулшан аст,
Манзили сайру тамошо кардан аст.
Сӯйи мо гар бо суроғе меравӣ,
Аз миёни кӯчабоғе меравӣ.

Хонаи мо он қадар ҳам дур нест,
Гарчи дар чашми шумо манзур нест.

Менамоям ёду меҷӯям туро,
Бевафо, бераҳм мегӯям туро.
Хуб мешуд, ки ту ҳам ёде кунӣ,
Ёд аз мо бо дили шоде кунӣ.
Гарчи то имрӯз будӣ камнамо,
Баъд аз ин инсоф кун, ҷонам биё!

Хонаи мо он қадар ҳам дур нест,
Гарчи дар чашми шумо манзур нест.

Замин

Дар фазо парвоз кардам, гарчи аз рӯйи замин,
Чашмро, аммо намекандам ман аз сӯйи замин.
Бо ситора ҳамнишин, бо моҳ гаштам ҳамнафас,
Лек будам сархушу сармаст аз бӯйи замин.
Бори аввал дар замин сар шуд тапиданҳои дил,
Бо умеди зиндагӣ заҳмат кашиданҳои дил.
Тӯшаи   раҳро ба дӯши хештан бардошта
Сабру тоқатро надониста давиданҳои дил.
Зинда кардам дар замин ман шӯълаи хомӯшро,
Бо сухан дар ҷӯш овардам дили беҷӯшро,
Ман ба ҳар як тифли аз модар ба дунё омада
Боз кардам аз сари сидқу сафо оғӯшро.
Бо замин бигзор, ки пайванд бошад пойи ман,
Дар замин, бигзор, ки бошад муқаррар ҷойи ман,
То абад, бигзор бошад шуълаафкан, шуълабор
Он чароғе, ки фурӯзон гашт дар маъвои ман.

Қурбони ту бошам

Ман дар ҳаваси чеҳраи хандони ту бошам,
Дар банди сари зулфи парешони ту бошам.
Аз лутф ишорат куну ман тохта бо сар
Ду даст ба бар, гӯш ба фармони ту бошам.
Гар ҷон талабӣ, зуд талаб кун, ки ба роҳат
Ҷон бахшаму аммо ба ғами ҷони ту бошам.
Гоҳе ту ситам созию гоҳе бинавозӣ,
Ҷоно, ман аз ин кори ту ҳайрони ту бошам.
То кай зи паят ман давам, аз ман ту гурезӣ?
Пеш о, санамо, садқаву қурбони ту бошам,
Офат ба баҳори гули рӯят нарасад ҳеҷ,
То булбули шайдои ғазалхони ту бошам.

Таронаи рӯд

Рӯди кӯҳӣ, ту саройӣ ба ҳавои дили ман,
Ҷӯр созӣ нафасатро ба садои дили ман.
Шӯр дар сина ниҳон рақскунон мегузарӣ,
Огаҳ астӣ магар аз дарду давои дили ман?
Ту ҳамон чашма, ки ҷӯшидаву фаввора шудӣ,
Ашки шаффофтарини ҷигари хора шудӣ.
Чашма дар кӯҳ будӣ, ҷӯй шудӣ, рӯд шудӣ,
Нури чашмони ману дидаи наззора шудӣ.

Модарам

Тифл мондам аз ту, модар, рӯйи ту дар ёд нест,
Қомати ту, чашми ту, абруи ту дар ёд нест.
Дар суроғат мезанам худро ба ҳар як кӯю дар,
Чунки то имрӯз, модар, кӯйи ту дар ёд нест.

Рафтам, аз занҳои пири деҳа кардам ҷустуҷӯ,
Рафта бо санги мазори ту намудам гуфтугӯ,
Гӯш кардам, рафта ҳар як ҷунбиши шохи дарахт,
Бо гиёҳу сабзаҳои дашт гаштам рӯ ба рӯ.

Рӯд мегуфтам, ки ӯ оби маро нӯшида буд,
Кӯҳ мегуфтам, ки дар оғӯши ман кӯшида буд,
Ғӯза мегуфтам, ки карбоси маро пӯшида буд,
Доя мегуфтам, ки бо ман шири гав дӯшида буд,

Чашма мегуфтам, ки омад кӯза бар сар пеши ман,
Хор мегуфтам, ки пояш кард захмин неши ман,
Барқ мегуфтам, ки аз ман буд чашмаш дар гурез,
Абр мегуфтам, ки буд дар гиря кардан хеши ман.

Шаҳд дар комаш ҳамеша талхтар аз заҳр буд,
Ҳам шариат, ҳам тариқат сарвари бадқаҳр буд.
Модари бечораи ту мухтасар сар то ба по
Як зани н-осудаю як муштипар дар даҳр буд.

Як зани дигар, ки дар деҳ беш аз сад сол дошт,
— Модарат,— мегуфт ӯ,— дар кунҷи лаб як хол дошт.
Кулчарӯ, занҷирмӯ, дар қадду қомат чун ниҳол,
Гар саволе ояд аз мулло забони лол дошт.

Модарам, дар ёди ту гашту гузоре мекунам,
Баҳри меҳри ту дили худро мазоре мекунам,
Хизмати шойиста бар ёру диёре мекунам,
Назми худро бар сари қабрат шиоре мекунам.

Дӯст дорам, модарам бо ёди ту қишлоқро,
Рӯдҳои нуқрагину нилгун офоқро,
Ҷилвагар дар боми мактаб лолагун байроқро,
Ҳамзамон қишлоқиёни дар муҳаббат тоқро.

Шеър гӯям, ояд аз шеърам садои модарам,
Деҳа гӯям, бар сарам ояд ҳавои модарам.
Солхӯрда гар зане рӯзе дучор ояд ба ман,
Гӯямаш, ки бош, то ҳастам, ба ҷойи модарам!

Дӯстонро гум макун

То тавонӣ дӯстонро гум макун,
Дӯстони меҳрубонро гум макун.
Дар ҷаҳон бе дӯст будан мушкил аст,
Мушкилосонкун касонро гум макун.
Дӯстро аз дӯст, ҷонам, фарқ кун,
Дӯсти пайванди ҷонро гум макун.
Чашмаи илҳоми мо халқ асту бас,
Халқи машҳури ҷаҳонро гум макун.
Зиннати боғ аз гули хандон бувад,
Мисли гул хандонлабонро гум макун,
Дӯст ояд гарм дар оғӯш гир,
Расми хуби тоҷиконро гум макун.
Халқи олам дӯст бо мо гаштааст,
Ваҳдати халқи ҷаҳонро гум макун.

Ҳамин кофист

Туро сад бор гуфтам, ки ғуломат ман, ҳамин кофист,
Фидои як каломат, як саломат ман, ҳамин кофист.
Навиштам пахш кардам муҳр, мондам даст бе гуфтор,
Ҳаётамро, мамотамро ба номат ман, ҳамин кофист?!

Ту донӣ, феълу атвори ғуломон шӯру исён аст,
Шикастан, пора кардан кундаву занҷири зиндон аст,
Чу рӯди кӯҳ ҷӯшида, хурӯшида бурун рафтан,
Зи қаъри тангно, омоли озодипарастон аст.

Вале ман он ғуломам, ки на исён мекунам, на шӯр,
На бо ту мекунам ҷангу на аз ту мешавам ман дур.
Ҳамеша бо ту механдам,
Ҳамеша бо ту мегирям,
Агар хоҳӣ ту, ман ҳеҷу агар хоҳӣ ту, ман машҳур.

Вафо кун, гуфта будӣ, ман вафо кардам, ҳамин кофист?
Диламро дар вафо обу адо кардам, ҳамин кофист?
Агарчи ибтидои ошиқон дар ишқ ҳар ранг аст,
Вале бо номи ту ман ибтидо кардам, ҳамин кофист?

Ҳамсоя бошам

Чаро ин қадр, ҷононам, сипоҳӣ?
Намесозӣ ба сӯям як нигоҳе,
Чӣ мешуд, ки ақаллан мефикандӣ
Назар бо гӯшаи чашми сиёҳе.

Туро бинам агар дар рӯ ба рӯям,
Намедонам, ки аз шодӣ чӣ гӯям!
Ба рақс ояд дилам аз шавқи васлат,
Нафас печида монад дар гулӯям.

Ба ҳоли ман табассум мекунӣ ту,
Маро ду дасту по гум мекунӣ ту.
Хулоса, ошиқи деринаатро
Хиҷил дар байни мардум мекунӣ ту.

Ҳамеша ҳамраҳат чун соя бошам,
Нахоҳам дурию якҷоя бошам,
Агар бошад илоҷаш, хуб мешуд,
Ки бо ту меҳрубон ҳамсоя бошам.

Чӯпон

Чӯпон ба сари кӯҳу чаридан рама дорад,
Аз санг ба харсанг ҷаҳидан рама дорад.
Бӯйи гули кӯҳию алафзори чарогоҳ
Дар панҷаи бод асту давидан рама дорад.
Чун абри сафеде, ки гирифтаст фазоро,
Чодар ба сари сабза кашидан рама дорад.
Сарчашма занад ҷӯш, аз он барра кунад нӯш,
Аз ҷӯйи сафобахш паридан рама дорад.
Дар дасти шубон чӯб – хитобест ба душман,
Гургон ба ҳаросанду рамидан рама дорад.
Чӯпон нигарад бо назари меҳр ба поён,
Аз қуллаи кӯҳсор хамидан рама дорад.
Ишқу ҳаваси дидани ин манзари зебо
Ман дораму ту дориву дидан ҳама дорад.

Ситораи ман

Шаб надидам туро, Ситораи ман,
Шуълавар дар ҳаво, Ситораи ман!
Дар ҳисоби ситораҳои фазо
Бе ту кардам хато, Ситораи ман.

Саҳар омад, баро, Ситораи ман,
Саҳари пурсафо, Ситораи ман!

Бо умеди саҳар нишастам ман,
Дида аз роҳи ту набастам ман,
Гардани хобро шикастам ман
Дар вафо устувор ҳастам ман.

Саҳар омад, баро, Ситораи ман,
Саҳари пурсафо, Ситораи ман!

Пахта дар интизори чидани туст,
Шавқманди гарав буридани туст,
Ман ҳаводори эътибори туам,
Дил ба уммеди сер дидани туст.

Саҳар омад, баро, Ситораи ман,
Саҳари пурсафо, Ситораи ман!

Гарчи дар ном худ Ситораӣ ту,
Дар латофат ситорапораӣ ту,
Ба ту Маскав ситораи нав дод,
Ҷуфт шуд, ҷуфт шуд ситораи ту!

Саҳар омад, баро, Ситораи ман,
Саҳари пурсафо, Ситораи ман!

Асри ман

Шиквае аз ту надорам, асри ман,
Чун туӣ омӯзгорам, асри ман,
Бахти хоболуди ман ҷунбондаӣ,
Соҳибэъҷозат шуморам, асри ман.
Додаӣ дар беқарориҳои хеш
Тоқату сабру қарорам, асри ман.
Саргузашти ғулғуландози ту шуд
Боиси гуфтугузорам, асри ман.
Гоҳ гирён, гоҳ хандон кардаӣ,
Тифли шӯхи рӯзгорам, асри ман.
Гоҳ рӯятро гирифт абри сиёҳ,
Офтоби нурборам, асри ман.
Аз замин бардоштӣ то осмон
Шуҳрату шаъни диёрам, асри ман,
Одамиро боз дар ҳайрат гузор,
Қувваи эҷодкорам, асри ман.
Дидаӣ дар имтиҳонҳои бузург
Аҳди худро устуворам, асри ман.
Сар фуровардам ба пеши зан, вале
Шуд фалак дар ихтиёрам, асри ман.
Гар накардам пурра қарзамро адо,
Афв кун, маъзур дорам, асри ман.

Тирамоҳ

Шуҳрати бисёр дорад тирамоҳ,
Номи лангардор дорад тирамоҳ.
Дасти боло, рӯйи хандон, чашми сер,
Домани пурбор дорад тирамоҳ.

Паҳн карда хони зебо дар замин,
Нозу неъматҳои дунё дар замин,
Мекунад моро ба даргоҳаш хабар,
Дорад он тӯю тамошо дар замин.

Хам шуда сӯйи замин бо эҳтиром,
Медиҳам аз номи колхозчӣ салом.
Чун дарахти сершоху сербарг,
Мисли домоду арӯси некном.

Кӯҳсор аз шарқ чун деҳқони пир,
Мебарад тӯёнаҳои беназир:
Лаълии заррин ба сар бардошта,
Ҳар саҳар гӯяд, ки: аз ман ҳадя гир!

Ба дилбар

Эй духтари нозанини қадрас,
Зебанда туро либоси атлас,
Ҷононаи ман фақат туӣ бас,
Чашмак зада ман ба сӯйи ҳар кас,
Доим зи паят қадам гузорам.

Рӯят, ки ҳамеша лоларанг аст,
Бо куртаи атласат ба ҷанг аст.
Мардум ба ҷамоли ту гаранг аст,
Аҳволи асири ишқ танг аст,
Ман дода зи даст ихтиёрам.

Эй дилбари шӯхи бефаранҷӣ,
Як гап ба ту мезанам, наранҷӣ,
Охир зи кадом кони ганҷӣ?
Маҳсули кадом дасти ранҷӣ?
К-аз ҳастии ту дар ифтихорам.

Ёро, чӣ шавад, ки гоҳ-гоҳе
Бо гӯшаи наргиси сиёҳе,
Созӣ сӯйи ошиқон нигоҳе?
Донӣ ту магар, ки ҳеҷ гоҳе
Дар ҳаҷри ту тоқате надорам?

Ҷононаи офтобпартав,
Аз талъати хеш, эй маҳи нав,
Партавфикани ҳаёти мо шав,
Мебош ба мо рафиқу пайрав,
То ҷон ба ишорате супорам.

Дар сари тасвир

Эй санам, акси туро бисёр зебо мекашам,
Нусхаи ҳуснат зи рӯйи барги гулҳо мекашам,
Ранги рӯят дида, лаъл аз санги хоро мекашам,
Зеби дандонат садаф аз зери дарё мекашам,
Қомататро мисли сарви боғоро мекашам.

Меҳри ту баста-ст нақши доимӣ дар синаам,
Зарраҳояш сохт мисли сафҳаи зар синаам,
Кард равшан чун рухи зебои ховар синаам,
То шавӣ машҳури олам, меҳрпарвар синаам,
Ман кунун акси туро ҳам хубу аъло мекашам.

Деви шаб гардад гурезон чун барояд офтоб,
Барқ созад пора-пора пардаи тори саҳоб,
Чун баҳор ояд, равад фасли зимистон бо шитоб,
Дилрабо, ҳусни ту ҳам овард ин сон инқилоб,
Ман бинобар аз сухан дурри суханро мекашам.

Сад чаман гул резад аз ҳар хандаат, эй нозанин,
Дона-дона борад аз ҳар лафзи ту дур бар замин,
Дар миёни олимон гардидаӣ болонишин,
Халқ мегӯяд ба ин фазлу камолат офарин,
Фахрҳо карда ман аз ин сар ба боло мекашам.

Устод Боқӣ Раҳимзода (1910-1980)

Маводи хостаро аз ин саҳифа дарёфт кунед:
Боқӣ Раҳимзода: Хонаи уммеди дунё, кишварам

Раҳии Муайирӣ (1909-1968)

Маводи хостаро аз ин саҳифа дарёфт кунед:
Раҳии Муайирӣ: Ашкам, вале ба пойи азизон чакидаам

Бориқ Шафеӣ (1931)

Ай бевафо, бирав, ки шабистони хотирам,
Дигар на ҷойи ҷилваи завқи висоли туст.
З-он дам, ки пай ба рози ниҳони ту бурдаам,
Кобуси хоби роҳатам ҳар шаб хаёли туст.
Эй кош, бо ту ҳеҷ муқобил намешудам!

Мехостам, зи партави пиндори тобнок,
Нури чароғи хилвати андешаам шавӣ.
Мехостам, чу мурғи сабукболи орзу
То охирин диёри Худо ҳамраҳам равӣ.
Акнун ба хеш гиряму бар орзуи хеш.

Дар осмони равшани ашъори дилкашам,
Дигар натобад ахтари чашмони масти ту.
Гардида чеҳраат ба ғубори гунаҳ ниҳон,
Хомӯш гашта шамъи муҳаббат ба дасти ту.
Дигар ту он ситораи рахшанда нестӣ.

Эй бевафо, ки шуҳрати ҳангомахези ту,
Марҳуни шӯри ишқи ману нолаи ман аст,
Гар бар сари вафои ту шуд ному нанги ман,
Подоши он ба дасти ту паймон шикастан аст?
Не-не, ту қадри ишқ надонистаӣ ҳанӯз.

Бигзоштам туро ба ҳавасҳои шуми ту,
Пиндоштам, чунон ки наӣ ошнои ман.
Шабҳо бирав ба хилвати девони порсо,
Бар ҳар лабе, ки хост лабат, бӯсаҳо шикан!
Дигар ту он фариштаи порина нестӣ!

З-ин баъд бар мазори таманно кунам фиғон,
Ояндаро ба мотами бигзашта биспарам.
Домони дил ба ашки ғамат шустушӯ диҳам,
В-аз сина доғи меҳри туро пок бистурам.
Дигар на эътимод ба ҳар бевафо кунам.

Симини Беҳбаҳонӣ (20.06.1927-19.08.2014)

Маводи хостаро аз ин саҳифа дарёфт кунед:
Симини Беҳбаҳонӣ: Бигзор, ки дар ҳасрати дидор бимирам

Нодири Нодирпур (1929-2000)

Куҳандиёро! Диёри ёро! Дил аз ту кандам, вале надонам,
Ки гар гурезам, куҷо гурезам? Ва гар бимонам, куҷо бимонам?
На пойи рафтан, на тоби мондан, чӣ гуна гӯям, дарахти хушкам.
Аҷаб набошад, агар табарзан тамаъ бибандад бар устухонам,
Дар ин ҷаҳаннам гули биҳиштӣ чӣ гуна рӯяд, чӣ гуна бӯяд?
Ман, эй баҳорон, зи абри найсон, чӣ баҳра гирам, ки худ хазонам?
Ба ҳукми яздон шукӯҳи пирӣ маро нашояд, маро назебад,
Чаро ки пинҳон, ба ҳарфи шайтон супурдаам дил, ки навҷавонам.
Садои ҳақро сукути ботил дар он дили шаб чунон фурӯ кушт,
Ки то қиёмат дар ин мусибат гулу фишорад ғами ниҳонам.
Кабӯтаронро ба гоҳи рафтан, сари нишастан ба боми ман нест,
Ки то паёме ба хатти ҷонон зи пойи онон фурӯ ситонам.
Сафинаи дил нишаста дар гил, чароғи соҳил намедурахшад,
Дар ин сиёҳӣ сапедае ку, ки чашми ҳасрат дар ӯ нишонам?
Ало Худоё, гиреҳкушоё! Ба чораҷӯйӣ маро мадад кун!
Бувад, ки бар худ даре кушоям, ғами дарунро бурун кашонам.
Чунон саропо шаби сияҳро ба чангу дандон дароварам пӯст,
Ки субҳи урён ба хун нишинад бар остонам, дар осмонам.
Куҳандиёро, диёри ёро! Ба азми рафтан, дил аз ту кандам,
Вале ҷуз ин ҷо Ватан гузидан наметавонам, наметавонам.

Видео дар ин мавзӯъ:
Одина Ҳошимов. Куҳандиёро. Шеъри Н. Нодирпур

Фурӯғи Фаррухзод (1935–1967)

Асир

Туро мехоҳаму донам, ки ҳаргиз
Ба коми дил дар оғӯшат нагирам.
Туӣ он осмони софу равшан,
Ман ин кунҷи қафас мурғи асирам.

Зи пушти милаҳои сарду тира
Нигоҳи ҳасратам ҳайрон ба рӯят.
Дар ин фикрам, ки дасте пеш ояд
Ва ман ногаҳ кушоям пар ба сӯят.

Дар ин фикрам, ки дар як лаҳза ғафлат
Аз ин зиндони хомӯш пар бигирам.
Ба чашми марди зиндонбон бихандам,
Канорат зиндагӣ аз сар бигирам.

Дар ин фикрам ману донам, ки ҳаргиз
Маро ёрои рафтан з-ин қафас нест.
Агар ҳам марди зиндонбон бихоҳад,
Дигар аз баҳри парвозам нафас нест.

Зи пушти милаҳо ҳар субҳи равшан
Нигоҳи кӯдаке хандад ба рӯям.
Чу ман сар мекунам овози шодӣ,
Лабаш бо бӯса меояд ба сӯям.

Агар, ай осмон, хоҳам, ки як рӯз
Аз ин зиндони хомӯш пар бигирам,
Ба чашми кӯдаки гирён чӣ гӯям.
Зи ман бигзар, ки ман мурғи асирам.

Баъдҳо

Марги ман рӯзе фаро хоҳад расид,
Дар баҳори равшан аз амвоҷи нур.
Дар зимистони ғуборолуду дур,
Ё хазоне холӣ аз фарёду шӯр.

Марги ман рӯзе фаро хоҳад расид,
Рӯзе аз ин талху ширин рӯзҳо.
Рӯзи пуче ҳамчу рӯзони дигар,
Соя аз имрӯзҳо, дирӯзҳо.

Дидагонам ҳамчу долонҳои тор,
Гунаҳоям ҳамчу мармарҳои сард.
Ногаҳон хобе маро хоҳад рабуд,
Ман тиҳӣ хоҳам шуд аз фарёду дард.

Мехазанд ором рӯйи дафтарам,
Дастҳоям фориғ аз афсуни шеър.
Ёд меорам, ки дар дастони ман,
Рӯзгоре шуъла мезад хуни шеър.

Хок мехонад маро ҳар дам ба хеш,
Мерасанд аз раҳ, ки дар хокам ниҳанд.
Оҳ, шояд ошиқонам нимашаб,
Гул ба рӯйи гӯри ғамнокам ниҳанд.

Лек дигар пайкари сарди маро,
Мефишорад хоки домангири хок.
Бе ту дур аз зарбаҳои қалби ту,
Қалби ман мепӯсад он ҷо зери хок.

Баъдҳо номи маро борону бод,
Нарм мешӯянд аз рухсори санг.
Гӯри ман гумроҳ мемонад ба роҳ,
Фориғ аз афсонаҳои ному нанг.

Видоъ

Меравам хаставу афсурдаву зор,
Сӯйи манзилгаҳи вайронаи хеш.
Ба Худо, мебарам аз шаҳри шумо,
Дили шӯридаву девонаи хеш.

Мебарам, то ки дар он нуқтаи дур,
Шустушӯяш диҳам аз ранги гуноҳ,
Шустушӯяш диҳам аз лаккаи ишқ,
З-ин ҳама хоҳиши беҷову табоҳ.

Мебарам, то зи ту дураш созам,
Зи ту, ай ҷилваи уммеди муҳол,
Мебарам, зинда ба гӯраш созам,
То аз ин пас накунад ёди висол.

Нола меларзад, мерақсад ашк,
Оҳ, бигзор, ки бигрезам ман.
Аз ту, ай чашмаи ҷӯшони гуноҳ,
Шояд он беҳ, ки бипарҳезам ман.

Ба Худо, ғунчаи шодӣ будам,
Дасти ишқ омаду аз шохам чид.
Шуълаи оҳ шудам, сад афсӯс,
Ки лабам боз ба он лаб нарасид.

Оқибат банди сафар поям баст,
Меравам хандабалаб, хуниндил,
Меравам, аз дили ман даст бидор,
Ай умеди абаси беҳосил!

Дар баробари Худо

Аз тангнои маҳбаси торикӣ,
Аз манҷалоби тираи ин дунё
Бонги пур аз ниёзи маро бишнав
Оҳ ай Худои қодири беҳамто.

…Дил нест он диле, ки ба ман додӣ,
Дар хун тапида, оҳ, раҳояш кун.
Ё холӣ аз ҳавою ҳавас дораш,
Ё пойбанди меҳру вафояш кун….

Оҳ, ай Худо, чӣ гуна туро гӯям,
К-аз ҷисми хеш хаставу безорам.
Ҳар шаб ба остони ҷалоли ту
Гӯйӣ умеди ҷисми дигар дорам…

Танҳо ту огаҳиву ту медонӣ,
Асрори он хатои нахустинро,
Танҳо ту қодирӣ, ки бубахшойӣ,
Бар рӯҳи ман сафои нахустинро.

Даъват

Туро афсуни чашмонам зи раҳ бурдасту медонам,
Чаро беҳуда мегӯйӣ: «Дили чун оҳане дорам».
Намедонӣ? Намедонӣ, ки ман ҷуз чашми афсунгар,
Дар ин ҷоми лабонам бодаи мардафкане дорам.

Чаро беҳуда мекӯшӣ, ки бигрезӣ зи оғӯшам?
Аз ин сӯзандатар ҳаргиз нахоҳӣ ёфт оғӯше.
Наметарсӣ? Наметарсӣ, ки бинвисанд номатро,
Ба санги тираи гӯре, шаби ғамноки хомӯше.

Биё, дунё намеарзад ба ин парҳезу ин дурӣ,
Фидои лаҳзаи шодӣ кун ин рӯъёи ҳастиро.
Лабатро бар лабам бигзор, ки аз ин соғари пурмай,
Чунон мастат кунам, то худ бидонӣ қадри мастиро.

Туро афсуни чашмонам зи раҳ бурдасту медонам,
Ки сар то по ба сӯзи хоҳиши бемор месӯзӣ.
Дурӯғ аст ин агар, пас он ду чашми розгӯятро,
Чаро ҳар лаҳза бар чашми мани девона медӯзӣ.

Ин чӣ ишқест

Ба замин мезаниву мешиканӣ,
Оқибат шишаи уммедеро.
Сахт мағрурию месозӣ сард
Дар диле оташи ҷовидеро.

Дидамат, вой чӣ дидоре, вой,
Ин чӣ дидори дилозоре буд?!
Бегумон бурдаӣ аз ёд маро,
Ки маро бо ту сару коре буд.

Ин чӣ ишқест, ки дар дил дорам,
Ман аз ин ишқ чӣ ҳосил дорам?
Мегурезӣ зи ману дар талабат,
Боз ҳам кӯшиши ботил дорам.

Боз лабҳои аташкардаи ман,
Ишқи сӯзони туро меҷӯяд.
Метапад қалбаму бо ҳар тапише,
Қиссаи ишқи туро меҷӯяд.

Бахт агар аз ту ҷудоям карда,
Мекушоям гираҳ аз бахт, чӣ бок
Тарсам, ин ишқ саранҷоми маро,
Бикашад то ба саропардаи хок.

Хилвати холиву хомӯши маро,
Ту пур аз хотира кардӣ, ай мард.
Шеъри ман шуълаи эҳсоси ман аст,
Ту маро шоира кардӣ, ай мард.

Оташи ишқ ба чашмат як дам,
Ҷилвае карду саробе гардид.
То маро волаву бесомон дид,
Нақши афтода бар обе гардид.

Синае, то ки бар он сар биниҳам,
Домане, то ки бар он резам ашк.
Ой, ай он ки ғами ишқат нест,
Мебарам бар туву бар қалбат рашк.

Ба замин мезаниву мешиканӣ,
Оқибат шишаи уммедеро.
Сахт мағрурию месозӣ сард
Дар диле оташи ҷовидеро.

Ҳарҷойӣ

Аз пеши ман бирав, ки дилозорам,
Нопойдору сусту гунаҳкорам.
Дар кунҷи сина як дили девона,
Дар кунҷи дил ҳазор ҳавас дорам.

Устод Аминҷон Шукӯҳӣ (1923-1979)

Маводи хостаро аз ин саҳифа дарёфт кунед:
Аминҷон Шукӯҳӣ: Агар рӯзе ҷавонӣ чун баҳорон боз меомад

Устод Муъмин Қаноат (1932-2018)

Чашмаи сабоҳӣ

Баройӣ субҳидам аз хандаи гул.
Равону соф чун овози булбул.
Аҷаб нармӣ, аҷоиб беғуборӣ,
Чу шарми духтарони кӯҳсорӣ.

Дамиданҳои чун субҳи сафоят
Кунад аз равшанӣ бо ман ҳикоят
Ту хомӯшию сад оҳанг дорӣ,
Зи гулҳо бӯй дорӣ, ранг дорӣ.

Чу нози духтарони шӯхи Дарвоз
Чӣ ширинӣ, аё сарчашмаи ноз!
Биё, лабро ба лабҳои ту монам,
Ғами деринаро аз дил биронам.

Бинӯшам об аз оби ҳаётат,
Барам бо гӯшаи дунё сифотат.
Туро, ёри ҷавонӣ, ёд кардам,
Ба ёдат мазрае обод кардам.

Обшор

Эй обшор! Оинаи беғубори ман,
Ёри замони кӯдакии беқарори ман,
Аз рӯзҳои рафта туӣ ёдгори ман.
Оҳангҳои куҳнаро такрор мекунӣ,
Ёди бахобрафтаро бедор мекунӣ,
Рози маро ба лафзи худ изҳор мекунӣ.
Дорӣ ба ёд лаҳзае, марғуб манзаре,
К-омад ба об субҳидам он куртапарпарӣ
Пойи бараҳна рӯйи гул он чӯҷаи парӣ?
Мӯйи сиёҳ бар қади мавзун чу обшор,
Чашме ту чашмаи сафо, рӯе чу навбаҳор,
Қадде ба мисли шаршара ларзону беғубор.
Гулхандаҳо мекарду гул дар об мефиканд.
Тифле ба об гавҳари ноёб мефиканд,
Сӯзе ба ҷони баччаи бетоб мефиканд.
Мерафту рангу равнақи гулзор мешикаст,
Меомаду аз омадаш хуммор мешикаст,
Лабташнагии ташнаи дидор мешикаст.
Он духтарак кӣ буд маро? Балки хоҳарам,
Ё дар баҳори наврасӣ ӯ буд дилбарам?
Ё чун кабӯтари сафед ӯ буд ҳампарам?
Ҳар кас, ки буд, ӯ маро аз ҷон азиз буд.
Ҷонам зи ҷоми шарбати ӯ реш-реш буд.
Рӯзе, ки чун ду соҳили дарё ҷудо шудем,
Дарё садо намудаю мо бесадо шудем,
Дар торҳои шаршара ҳарду наво шудем.
Он лаҳзаҳои бебадал гӯё ба хоб рафт.
Умри азизи бачагӣ монанди об рафт,
Чун кабки рав фаромаду лекин шитоб рафт…
Эй обшор! Боз биё дар канори ман,
Бинвоз он таронаро чун ёдгори ман,
Боре намой сурати он навбаҳори ман!

Аҳсант ба одам

Як моҳваше дар лаби дарёчаи кӯҳӣ
Аз об баромад.
Гӯё зи паси абри чу симоб сафеде
Маҳтоб баромад.

Рӯ дидаму ин сония дар чашм аён шуд ‒
Ногаҳ табақи гул.
Лаб дидаму ин сония аз чашм ниҳон шуд ‒
Ногаҳ варақи гул.

Аз ҳар сари мӯйи сияҳаш рехт ба пояш ‒
Ҳамчун дури ғалтон,
Сад қатраи тобандаи дарёчаи кӯҳӣ ‒
Сад қатраи рахшон.

Бо ин ҳама хубию бузургӣ шуда тасвир
Дар қатраи обе.
Метофт аҷаб қатра ба рухсораи покаш
Бо ранги гулобӣ.

Эй пайкари покиза чу як қатраи обе,
Эй зебиши олам!
Бо он, ки туро зода, парӣ ном надода-ст,
Аҳсант ба одам!

Ману шабҳои бехобӣ

Ба ёди мӯйи шабранги ту
Шабро то саҳар бурдам,
Нанолидам,
Агарчи умри булбулро ба сар бурдам.
Сарам дар бистари қу
Гӯйӣ дар гирдоб меғӯтид,
Нигоҳам то саҳар дар шуълаи маҳтоб меғӯтид,
Ки шояд дар лаби дарё
Туро ёбам тани танҳо,
Бигӯям бо лаби хомӯш дар гӯшат
Диламро — достонамро,
Супорам дар таҳи боли ту ҷонамро…
Чӣ лутф аст ин,
Ки ногаҳ омадӣ дар хоби ширинам,
Нишастӣ дар барам, болид болинам,
Сафедӣ ёфтӣ дар мӯйи мушкинам.
Туро чун тифл бӯйидам,
Туро чун тифл бӯсидам.
Ту хандидӣ,
Зи лабхандат саҳар омад,
Парӣ гаштӣ,
Паридӣ, аз сарам рафтӣ,
Ба мисли хоб аз чашми тарам рафтӣ.
Зи ҷо ҷастам,
Ки аз пуштат кунам парвоз,
Барорам бо фалак овоз,
Зи худ растам,
Вале дидам:
Маро дар пой занҷир аст,
Садо бархост аз занҷири тиллоӣ:
Магар овози занҷир аст,
Ё овози тақдир аст?..
Бирафтӣ, монд афсона,
Ҳамон болин, ҳамон хона;
Тую шабҳои маҳтобӣ,
Ману шабҳои бехобӣ…

Устод Лоиқ Шералӣ (1941–2000)

Маводи хостаро аз ин саҳифаҳо дарёфт кунед:
Таронаҳои Лоиқ-1
Таронаҳои Лоиқ-2
Таронаҳои Лоиқ-3

Бозор Собир (1938-2018)

Дубора моҳ бадар шуд, чаро намеойӣ?
Дубора моҳи дигар шуд, чаро намеойӣ?
Паррандаҳои мусофир ба лона баргаштанд,
Дубора чаҳ-чаҳа сар шуд, чаро намеойӣ?
Бародарони мусофир ба хона баргаштанд,
Дубора қаҳ-қаҳа дар шуд, чаро намеойӣ?
Ҳазор лола ба дил лолазори Файзобод,
Дубора хуни ҷигар шуд, чаро намеойӣ?
Ниҳоли пушти дарат бо қадат баробар буд,
Чанори хушқаду бар шуд, чаро намеойӣ?
Гули пиёда ба манзил пиёда боз омад,
Ба рафтанат чӣ қадар шуд, чаро намеойӣ?
Ту мерасӣ ба дар ин лаҳза гӯйиён гӯшам
Фақат ба тах-тахи дар шуд, чаро намеойӣ?
Ҳамон бинои баланде Ватан бувад номаш,
Ба хишти ҷони падар шуд, чаро намеойӣ?
Ҳамон сутуни баланде Ватан бувад бомаш,
Ба устухони падар шуд, чаро намеойӣ?
***
Ту нимӣ, ними манӣ, ними ҷисму ҷони манӣ,
Ва зарра-зарра ту пайванди ҷовидони манӣ.
Бар ҳар куҷо, ки равӣ дар ман аст решаи ту,
Ту эй гул, аз қалами сабзи устухони манӣ.
Ба ҳар куҷо, ки равам, нимаи танам бе ту,
Ба ҳар куҷо, ки равам, ними одамам бе ту,
Ба ҳар куҷо, ки бубинам туро зиёд шавам,
Ба ҳар куҷо, ки набинам туро, камам бе ту.
Ба дасти ман бирасад дасти кас, ту меларзӣ,
Расад ба дасти ту дасте, ба ларза меоям,
Ту ошёни ману ман, ки ошёни туам,
Ту ҷойи ҷони ману ман, ки ҷойи ҷони туам.
Тамоми неъмати дунё чи ғам, ки моли кас аст,
Тамоми неъмати дунё ба ҳукми хору хас аст,
Туро насиб кунад ишқи ман, ҳамин кофист,
Маро насиб кунад ними бистари ту, бас аст.
***
Аз доғи ту дам ба дам дилам месӯзад,
Аз бахти пиёдаам дилам месӯзад,
Беҳ чашми маро намекушодӣ дар ишқ,
Аз чашми кушодаам дилам месӯзад.
То аз ғаму шодии ту пур шуд дили ман,
Монанди гуле ба ханда дур шуд дили ман,
Ишқи ту намурду зиндамур шуд дили ман,
Бар ин дили мурдаам дилам месӯзад.
Аз бахши ту ғусса хӯрдаам беҳуда,
Беҳ аз дигарат шумурдаам беҳуда,
Дар ишқи ту ҷон супурдаам беҳуда,
Бар ҷони супурдаам дилам месӯзад.
Вақте, ки ғами ту мекунад дилгирам,
Мехезаму дафтару қалам мегирам,
Аз дафтару аз қалам алам мегирам,
Бар дафтару бар қалам дилам  месӯзад.
Чун хори шикастае, ки монад дар тан
На беманӣ як даме, на як дам бо ман,
На аз тани ман ҷудо, на бо ман ҳамтан,
Аз беҳамии ба ҳам дилам месӯзад.
***
Зулфата боло задам
Сила ба шабҳо задам,
Ҳар ду лабат гул намуд,
Бӯса ба гулҳо задам,
Бӯса ба гулҳо задам.
Навбати чашмат расид,
Дар лаби ман нам расид.
Чашми ту дарё намуд,
Бӯса ба дарё задам,
Бӯса ба дарё задам.
Навбати мӯят расид,
Моҳ ба кӯят расид,
Мӯйи ту тилло намуд,
Бӯса ба тилло задам,
Бӯса ба тилло задам.
Бозуву боло намонд,
Дар бари рӯ ҷо намонд,
Дар қадамат хам шудам
Бӯса ба дунё задам,
Бӯса ба дунё задам.
***
Аз хоки ватан гӯри падар дар дили ман монд,
Модар чу мазори лаби ҷар дар дили ман монд.
Дар оташи ғам коғази рӯйи ман агар сӯхт,
Аз хоҳари ман коғази сар дар дили ман монд.
Дар баставу фарзанди падар дар паси дар рост,
Фарзанди падар дар паси дар дар дили ман монд.
Ман рафтаму сад хешу табор аз сари ман рафт,
Аз рафтанашон хуни ҷигар дар дили ман монд.
Дар сӯзани девори ман аст риштаи умрам,
Кофист ҳамон сӯзан агар дар дили ман монд.
Аз ҳамватану ҳамрагу ҳамгавҳару ҳамхун
Чашмони тару оҳи саҳар дар дили ман монд.

Устод Гулназар (1945-2020)

Вохӯрӣ дар роҳ

Ист як дам, сер бинам рӯйи ту,
Қомати хамгаштаи дилҷӯйи ту,
Сер бинам ҷилваи мӯйи сафед,
Чашми бенури пур аз нури умед.

Зеҳн монам чини рӯятро, ки он
Мекунад аз сӯзи пинҳонат баён.
Омадам бо меҳр чун фарзанди ту,
Ташнаи як ҳарфи ту, як панди ту.

Ҳамчу модар гӯш кун овози ман,
Пурс аз сӯзи дили носози ман,
Бишканад то лаҳзае армони дил,
Гул кунад чун мӯйи ту бӯстони дил.

Ист як дам, сер бинам рӯйи ту,
Қомати хамгаштаи дилҷӯйи ту.
Ин қадар ҳастӣ маро дилбанд ту!
Ин қадар бо модарам монанд ту!

Наметавонам гуфт

Маҳ рӯйи туро агарчи медонад,
Шаб мӯйи туро агарчи медонад,
Гул бӯйи туро агарчи медонад,
Ман номи туро наметавонам гуфт.

Бонги қадамат таронаи шаҳр аст,
Атри нафасат фасонаи шаҳр аст,
Нози нигаҳат ягонаи шаҳр аст,
Ман номи туро наметавонам гуфт.

Бодаш бубарад ба вусъати саҳро,
Обаш бикашад ба шӯриши дарё,
Ёдаш супарад ба ҳасрати дилҳо,
Ман номи туро наметавонам гуфт.

Аз хоби шабам бипурс, медонад,
Аз тобу табам бипурс, медонад,
Аз шеъри лабам бипурс, медонад,
Ман номи туро наметавонам гуфт.
***

Эй ту дирӯзи беҳ аз фардои ман,
Ёдам овар шуълаи табҳои ман.
Бахтро нозам, ки дар оғӯши ту
Қатраам дарё буд, эй дарёи ман.
Аз фараҳ то Каҳкашонҳо мерасид,
Аз дари кӯйи ту нақши пойи ман.
Дарду ғам пайдо намекард, эй аҷаб,
Бо ҳама азму талошаш ҷойи ман.
Буд сози бахти ман овози ту,
Нозҳоят нозиши дунёи ман.
Зиндагӣ бо ҷумлаи хушку тараш
Бо ту зебо буд, эй зебои ман.
Шамси ишқат ошно шуд бо ғуруб,
Нола монду ин дили Мавлои ман.
Дӯш бо ту будаам сад анҷуман,
Вой акнун аз сари танҳои ман!
Рӯ ба рӯ биншину ёдам зинда кун,
Эй ту дирӯзи беҳ аз фардои ман.

Гулрухсор (1947)

Маводи хостаро аз ин саҳифа дарёфт кунед:
Гулрухсор: ишқу дард