Умари Хайёми Нишопурӣ
(1048–1123)
У
Умрат то кай ба худпарастӣ гузарад
Умрат чи дусад бувад, чи сесад, чи ҳазор
Умре ба гулу бода бирафтем ба гашт
Умрест маро тираву корест на рост
Умрест, ки маддоҳии май вирди ман аст
Ӯро хоҳӣ, аз зану фарзанд бибур
Ф
Фардо алами нифоқ тай хоҳам кард
Фасли гулу тарфи ҷӯйбору лаби кишт
Х
Хайём, агар зи бода мастӣ, хуш бош
Хайём, агарчи хиргаҳи чархи кабуд
Хайём, замона аз касе дорад нанг
Хайём, зи баҳри гунаҳ ин мотам чист
Хишти сари хум зи мулкати Ҷам хуштар
Хоке, ки ба зери пойи ҳар нодонест
Холиқ туиву саро чунин сохтаӣ
Хоҳӣ биниҳад пеши ту гардун гардан
Хоҳӣ, ки асоси умр муҳкам ёбӣ
Хоҳӣ, ки писандидаи айём шавӣ
Хуррам дили он касе, ки маъруф нашуд
Хуршед ба гил нуҳуфт менатвонам
Хуршед каманди субҳ бар бом афканд
Хуршеди сипеҳри безаволӣ ишқ аст
Хуш бош, ки ғусса бекарон хоҳад буд,
Хуш бош, ки моҳи иди нав хоҳад шуд,
Хуш бош, ки пухтаанд савдои ту дӣ
Хуш он, ки дар ин замона озод бизист
Ҳ
Ҳайе, ки ба қудрат сару рӯ месозад
Ҳам донаи уммед ба хирман монад
Ҳангоми гул аст, ихтиёре бикунам
Ҳангоми сабӯҳ асту хурӯш, эй соқӣ
Ҳангоми сабӯҳ, эй санами фаррухпай
Ҳар дил, ки асири меҳнати ӯст, хуш аст
Ҳар дил, ки дар ӯ нури муҳаббат бисиришт
Ҳар зарра, ки бар рӯйи замине будаст
Ҳар роз, ки андар дили доно бошад
Ҳар рӯз бар онам, ки кунам шаб тавба
Ҳар рӯз яке зи дар дарояд, ки манам
Ҳар сабза, ки бар канори ҷӯе рустаст
Ҳар субҳ, ки рӯйи лола шабнам гирад
Ҳар ҷо ки гулеву лолазоре будаст
Ҳар ҷуръа, ки соқияш ба ҷом афшонад
Ҳаргиз ба тараб шарбати обе нахӯрем
Ҳарчанд ки аз гуноҳ бадбахтаму зишт
Ҳарчанд ки рангу рӯйи зебост маро
Ҳафтоду ду миллатанд дар дин каму беш
Ҳин субҳ дамиду домани шаб шуд чок
Ҳон, то бари мастон ба дуруштӣ нашавӣ
Ҳон, то наниҳӣ бар тани худ ғуссаву дард
Ҳукме, ки аз ӯ муҳол бошад, парҳез
Ҳуш дор, ки рӯзгор шӯрангез аст
Ҳушёр набудаам даме, то ҳастам
