Умари Хайёми Нишопурӣ
(1048–1123)
О
Обе будем, дар камар бинҳода
Оби рухи наварӯси раз пок марез
Ободии майхона зи май хӯрдани мост
Овард ба изтиробам аввал ба вуҷуд
Оғози давон гаштани он заррин тос
Одам чу суроҳӣ буваду рӯҳ чу май
Озори дили халқ наҷӯем шабе
Олам агар аз баҳри ту меороянд
Омад саҳар ин нидо зи майхонаи мо
Он беҳ, ки ба ҷоми бода дил шод кунем
Он беҳ, ки дар ин замона кам гирӣ дӯст
Он бода, ки қолиби суварҳост ба зот
Он к-ӯ сутуре зи ақл дар дил бингошт
Он кас, ки ба хубон лаби хандон додаст
Он кас, ки Замину чарху афлок ниҳод
Он косагаре, ки косаи сарҳо кард
Он қавм, ки саҷҷодапарастанд, харанд
Он қаср, ки бар чарх ҳамезад паҳлу
Он қаср, ки Ҷамшед дар ӯ ҷом гирифт
Он лаҳза, ки аз аҷал гурезон гардам
Он лаъл дар обгинаи сода биёр
Он лаъли гаронбаҳо зи кони дигар аст
Он мард наям, к-аз аламам бим ояд
Он моя, ки нӯшӣ зи ҷаҳон ё пӯшӣ
Он рӯз ки набваде шароби покам
Он рӯз, ки тавсани фалак зин карданд
Онам, ки падид гаштам аз қудрати ту
Онӣ, ки набудат ба хӯру хоб ниёз
Онон, ки зи пеш рафтаанд, эй соқӣ
Онон, ки куҳан буданду онон, ки наванд
Онон, ки муҳити фазлу одоб шуданд
Онро, ки ба саҳрои илал тохтаанд
Онро, ки бари ниҳоли таҳқиқ наруст
Онро, ки вуқуф аст бар аҳволи ҷаҳон
Онҳо, ки асири ақлу тамйиз шуданд
Онҳо, ки асоси кор бар зарқ ниҳанд
Онҳо, ки ба кори ақл дармекӯшанд
Онҳо, ки ба ҳикмат дури маънӣ суфтанд
Онҳо, ки даромаданд, дар ҷӯш шуданд
Онҳо, ки кашандаи набиди нобанд
Онҳо, ки хулосаи ҷаҳон эшонанд
Онҳо, ки ҷаҳон зери қадам фарсуданд
Оранд якеву дигаре бирбоянд
Ошиқ ҳамасола масту шайдо бодо
П
Пайваста зи баҳри шаҳвати нафсонӣ
Пайваста зи гардиши фалак ғамгинам
Панде диҳамат, агар ба ман дорӣ гӯш
Пеш аз ману ту лайлу наҳоре будаст
Пире зи харобот бурун омад маст
Пирӣ сару барги носавобе дорад
Пиронасарам ишқи ту дар дом кашид
Пок аз адам омадему нопок шудем
