Умари Хайёми Нишопурӣ
(1048–1123)
Ч
Чандин ғами беҳуда махӯр, шод бизӣ
Чандин ғами молу ҳасрати дунё чист
Чандон бихӯрам шароб, к-ин бӯйи шароб
Чандон караму лутф зи оғоз чӣ буд
Чандон ки нигоҳ мекунам ҳар сӯе
Чун абр ба Наврӯз рухи лола бишуст
Чун бода хӯрӣ зи ақл бегона машав
Чун булбули маст роҳ дар бӯстон ёфт
Чун даргузарам, ба бода шӯед маро
Чун кор на бар муроди мо хоҳад рафт
Чун лола ба Наврӯз қадаҳ гир ба даст
Чун мурда шавам, хоки маро гум созед
Чун нест дар ин замона суде зи хирад
Чун нест зи ҳар чӣ ҳаст, ҷуз бод ба даст
Чун нест мақоми мо дар ин дайр муқим
Чун нест ҳақиқату яқин андар даст
Чун огаҳӣ, эй дӯст, зи ҳар асроре
Чун омаданам ба ман набуд рӯзи нахуст
Чун ризқи ту он чӣ адл қисмат фармуд
Чун рӯзиву умр бешу кам натвон кард
Чун уҳда намекунад касе фардоро
Чун ҳосили одамӣ дар ин дайри дудар
Чун ҳосили одамӣ дар ин шӯристон
Чун чарх ба коми як хирадманд нагашт
Чун ҷон ба лаб омад, чи Нишопуру чи Балх
Ҷ
Ҷомест, ки ақл офарин мезанадаш
Ҷонам ба фидои он ки ӯ аҳл бувад
Ҷоно, ману ту намунаи паргорем
Ш
Шаб нест, ки ақл дар таҳайюр нашавад
Шайхе ба зани фоҳиша гуфто, мастӣ
Шармат н-ояд аз ин табоҳӣ кардан
Шодӣ маталаб, ки ҳосили умр дамест
Э
Эзад чу нахост, он чи ман хостаам
Эй аз ҳарами зоти ту ақл огаҳ не
Эй бар ҳама сарварони олам фирӯз
Эй бас, ки набошему ҷаҳон хоҳад буд
Эй бехабар аз кори ҷаҳон, ҳеч наӣ
Эй бехабар, ин шакли муҷассам ҳеч аст
Эй бехабарон, ишваи дунё махаред
Эй бода, ту маъшуқи мани шайдоӣ
Эй вой бар он дил, ки дар ӯ сӯзе нест
Эй воқифи асрори замири ҳама кас
Эй гашта шабу рӯз ба дунё нигарон
Эй гул, ту ба рӯйи дилрабо мемонӣ
