Умари Хайёми Нишопурӣ
(1048–1123)
А
Абр омаду боз бар сари сабза гирист
Аввал ба худам чу ошно мекардӣ
Аз бода шавад такаббур аз сарҳо кам
Аз бодаи ноб лаъл шуд гавҳари мо
Аз буданӣ, эй дӯст, чӣ дорӣ темор
Аз воқеае туро хабар хоҳам кард
Аз гардиши ин замонаи дунпарвар
Аз гардиши рӯзгор баҳра баргир
Аз дарси улум ҷумла бигрезӣ, беҳ
Аз дафтари ишқ мекушудам фоле
Аз кӯзагаре кӯза харидам боре
Аз май тарабу нишоту мардӣ хезад
Аз ман бари Мустафо расонед салом
Аз ман бари Хайём расонед салом
Аз манзили куфр то ба дин як нафас аст
Аз матбахи дунё ту ҳама дуд хӯрӣ
Аз оби адам тухми маро коштаанд
Аз омаданам набуд гардунро суд
Аз омадани баҳору аз рафтани дай
Аз омадану рафтани мо суде ку
Аз омадаҳо об макун заҳраи хеш
Аз оташи охират намедорӣ бок
Аз оташу боду обу хокем ҳама
Аз ранҷ кашидан одамӣ ҳурр гардад
Аз рафта Қалам ҳеч дигаргун нашавад
Аз тан чу бирафт ҷони поки ману ту
Аз Холиқи кирдгору аз Рабби раҳим
Аз ҳар чӣ ба ҷуз май аст, кӯтоҳӣ беҳ
Аз ҳарза ба ҳар даре намебояд тохт
Аз ҳодисаи замони зоянда метарс
Аз ҷумлаи рафтагони ин роҳи дароз
Айёми ҷавонист шароб авлотар
Акнун ки занад ҳазордастон дастон
Акнун ки гули саодатат пурбор аст
Акнун ки зи хушдилӣ ба ҷуз ном намонд
Акнун ки ҷаҳонро ба хушӣ дастрасест
Алминнатулиллаҳ, ки маҳи рӯза бирафт
Андозаи умр беш аз шаст манеҳ
Асрори азалро на ту дониву на ман
Асрори ҷаҳон чунон ки дар дафтари мост
Афлок, ки ҷуз ғам нафизоянд дигар
Афсӯс, ки бефоида фарсуда шудем
Афсӯс, ки номаи ҷавонӣ тай шуд
Афсӯс, ки рафт умр бар беҳуда
Афсӯс, ки сармоя зи каф берун шуд
Афтод маро бо маю мастӣ коре
Аҷзои пиёлае, ки дарҳам пайваст
Аҷром, ки сокинони ин айвонанд
